رسولی: داوری به جای پیگیری کار من، درگیر انتخابات است

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: پرتابگر طلایی دیسک بازی‌های آسیایی، حسابی شاکی است. شاکی از بدقولی‌ها. بدقولی فدراسیون و مسئولان استانش. او که بعد از مدال طلا، برنامه سهمیه و حتی مدال المپیک را چید، اما هنوز تمرین فصل زمستانی‌اش را هم شروع نکرده است. حسین رسولی با اینکه با افشین داوری سرپرست فدراسیون دوومیدانی هم صحبت کرده و قول پیگیری شنیده، اما به قول خودش هنوز بعد از ۱۰ روز خبری نشده است. قهرمان پرتاب دیسک آسیا، هنوز نمی‌داند چرا برای شروع تمرین حتی امکانات اولیه را هم ندارد. رسولی که قبل از بازی‌های آسیایی در اسنپ کار می‌کرده، با قول رئیس اسنپ تا المپیک بورسیه شد. اتفاقی که خودش هم توقعش را نداشت.

‌چه چیز تو را خیلی شاکی کرده که استوری گذاشتی؟

همه تقریباً در جریان هستند. من از روزی که پایم به ایران رسیده هیچ اتفاق برایم نیفتاده است. حتی وقتی گفتم اسنپ کار می‌کردم، گفتند اسنپ کار نمی‌کرده و ما به او حقوق می‌دادیم و هر روز پیگیر تمریناتش هستیم. اگر یک دانه از واریزی‌ها، یا عکس از تماسی که با من برای پیگیری تمریناتم گرفته بودند را به من نشان دهند من از ورزش قهرمانی می‌روم.

مسئولان فدراسیون شرایطت را پیگیری می‌کنند؟

نه، اصلاً. اما کاش حالا که من می‌خواهم برای المپیک آماده شوم، زنگ بزنند و بپرسند من برای المپیک چه چیز‌هایی لازم دارم. آن‌ها استراحت را به من تحمیل کردند. هنوز که هنوز است هیچ اتفاقی نیفتاده و همه امکانات حتی امکانات اولیه را هم برایم فراهم نکرده‌اند. من مربی‌ام را دارم، اما حتی یک اتاق در آفتاب انقلاب برای اسکان را به من نداده‌اند تا زودتر تمریناتم را شروع کنم. آقای داوری هر وقت تماس می‌گیرم برای قرارداد مربی‌ام، می‌گوید پیگیر است، اما نمی‌دانم چطور پیگیر است که کار شروع نمی‌شود. ۱۰ روز از وقتی که سرپرست فدراسیون گفته پیگیری می‌کند، گذشته و هیچ اتفاقی نیفتاده است. انگار دغدغه مسئولان چیز دیگری است، نه طلای بازی‌های آسیایی من اهمیت دارد و نه سهمیه المپیک.

‌چطور؟

اگر واقعاً آن‌ها مسأله مهم‌تری دارند، بگویند تا ما تکلیف خودمان را ۸ ماه قبل از المپیک بدانیم. اتاق در مجموعه آفتاب انقلاب تخت لازم دارد، می‌خواهم تخت بگیرم حتی هادی سپهرزاد مربی‌ام گفت پول تخت چقدر می‌شود من می‌دهم، اما باز هم هیچ خبری نشد. مگر چنین چیزی ممکن است؟

با این شرایط برای سهمیه المپیک زمان را از دست نمی‌دهی؟

فقط ۸ ماه تا المپیک مانده و من با این شرایط فقط زمان را از دست می‌دهم و بس. اگر هم سهمیه نگیرم، می‌گویند رسولی نمی‌تواند. در حالی که این روز‌ها همه پرتابگران و رقبایم در حال تمرین جدی هستند و من در اندر خم کوچه نداشتن امکانات اولیه. هنوز برای من امکانات و شرایط را فراهم نکردند تا تمرینم را شروع کنم. من مربی ۱۰ هزار دلاری و اردوی آمریکا نخواستم، مربی ایرانی خواسته‌ام و تمرین در تهران. من نه حقوق می‌گیرم و نه هنوز تکلیف سربازی و وضعیت استخدامم مشخص است. وقتی می‌گویم هم کار می‌کردم و هم تمرین می‌گویند دروغ می‌گوید و اسنپ کار نمی‌کرده است.

‌درست است رئیس اسنپ با تو تماس گرفته؟

وقتی در مصاحبه‌ام گفتم در اسنپ کار می‌کردم، یک روز رئیس اسنپ با من تماس گرفت و علاوه بر تبریک گفت باعث افتخار ما هستی و مدال طلای بازی‌های آسیایی را هم گرفته‌ای. اکانتم را گرفت تا بررسی کند، او قول داد من را تا المپیک با بورسیه حمایت کند. من از جایی که توقع ندارم حمایت می‌شوم و از جایی که انتظار دارم نه.

اسنپ از تو چگونه حمایت می‌کند؟

قرار است با من قرارداد ببندد. در واقع اسنپ بورسیه‌ای دارد که سالی یک بار به یک ورزشکار می‌دهد. امسال هم قرار بود یک والیبالیست را بورسیه کند که با مصاحبه من، بورسیه را به من دادند. قرارداد خوبی هم هست و حداقل پول مکمل‌هایم در می‌آید. این طور نیست که پول را ماهیانه واریز کنند، بلکه یکجا می‌دهند. این بورسیه را اسنپ تا المپیک می‌دهد.

‌فدراسیون قول داده به المپیکی‌ها حقوق بدهد؟

حقوق نه؛ فدراسیون قرار است به شانس سهمیه‌ها، حق اردوی ۱۰ میلیونی بدهد که تا به حال هم نداده است. البته ظاهراً قرار است به بچه‌های شانس سهمیه المپیک و به ملی‌پوشان شانس مدال پلکانی حق اردو بدهد. هنوز در این شرایط گیر کرده‌ایم. من به یک شرکت سفارش کتانی داده‌ام که ۱۲ میلیون است. یعنی در دنیا هم این طوری کار می‌کنند و مدال می‌گیرند؟ واقعاً با این شرایط آدم درگیر مسائلی می‌شود که از کار می‌ماند.

‌انگار دل پری داری؟

من انتظار جایزه میلیاردی از فدراسیون نداشتم، اما دلم می‌خواست در سالن مجموعه آفتاب برایم دایره پرتاب بزنند تا روز‌های سرد راحت تمرین کنم. یا اصلاً بپرسند تو چه چیزی نیاز داری؟ اما ۸ ماه تا المپیک مانده سرپرست فدراسیون درگیر انتخابات است. مدیرکل ورزش استان مرکزی و بقیه مسئولان هم ظاهراً دغدغه‌های دیگری دارند. اما مگر بالاتر از مدال طلای بازی‌های آسیایی داریم؟ چرا نباید در استان صنعتی اراک، یک اسپانسر از بین مراکز صنعتی و کارخانجات برای من پیدا کند؟ تنها ورزشکار طلایی استان. من که مثلاً الگوی جوانان استان هستم. وقتی من ورزشکار را رها می‌کنند، شک نکنید دیگر هیچ ورزشکاری این راه را نمی‌رود، چرا که نتیجه ندارد. در صورتی که با حمایت ورزشکاران و ترغیب جوانان به ورزش، دیگر بزهکاری کم می‌شود. اما وقتی به من توجه نمی‌شود، فردا باید هزاران هزار کمپ اعتیاد بزنند. من واقعاً از این شرایط خسته شده‌ام.

‌تو تمرین را شروع کرده‌ای؟

من در حد نرم‌دوی تمرین می‌کنم تا از نظر قلبی و عروقی آماده شوم. اینجا من نه امکانات دارم و نه مربی.

‌تو حالا در تهران هستی یا در شهر خودت؟

من یک ماهی است که در تهران در خانه خاله‌ام هستم. مگر چقدر می‌توانم در خانه خاله‌ام بمانم؟ یک بار می‌گویند برای آماده شدن اتاق، دستگاه پرداخت پول نیست، دفعه بعد می‌گویند سیستمی که باید پول بدهیم بسته شده. والا نمی‌دانم چه کار کنم.

‌تو از رقبایت خبر داری که در چه شرایطی هستند؟

هدف من سهمیه المپیک است. اما این جوری که مسئولان پیش می‌روند، نمی‌توانم آن‌ها را رقیب خودم حساب کنم. چرا که آن‌ها در یک دنیای دیگر تمرین می‌کنند، اما من شرایط تمرین هم ندارم. من حتی طلا بازی‌های آسیایی را در بدترین شرایط و آسیب‌دیدگی گرفتم. می‌دانم با شرایط بهتر و رکورد ۶۴/۵ متر می‌توانم فینالیست المپیک شوم. هر چند برای المپیک هیچ چیزی قابل پیش‌بینی نیست.